‘Schijn’ maakt diepe indruk op publiek
Het einde van het optreden van Fahd Larhzaoui geeft een indicatie van zijn kwaliteit. Althans, aan het einde van het theaterstuk ‘Schijn’, maakt het publiek bij de première in theater On Stage woensdag duidelijk wat het van zijn kwaliteiten vindt. Hij krijgt minutenlang een staande ovatie. De acteur raakt daar zo van onder de indruk dat hij even moet gaan zitten.
Uit zijn ogen straalt opluchting: het is volbracht. Nota bene in Paramaribo; een plaats waar hij al vanaf zijn kinderjaren van droomt. Interactie “Ik vond het mindblowing, gewoon zo geweldig dat ik het niet onder woorden kan brengen”, vertelt hij dan ook. Het applaus en de bewondering van het publiek komen nadat Larhzaoui zijn emoties schijnbaar moeiteloos heeft kunnen aanspreken en bespelen. Hij voerde het van hilariteit naar ernst en tot zelfs diep verdriet.
‘Schijn’ is een monoloog dat zich kenmerkt door de interactie met het publiek. Op sommige plekken voelt het zelfs aan alsof de toeschouwers zich onbedoeld deel voelen van het stuk en reageren waar dat niet per se zo gepland is. “Maar het is juist wel zo gepland”, stelt Larhzaoui gerust. Het stuk is autobiografisch en gaat over een Marokkaanse jongen die verhuist naar een voor hem uitermate vreemd land. Larhzaoui graaft daarvoor diep in zichzelf. Als kind heeft hij het al moeilijk om te laveren tussen de twee culturen, maar vanaf zijn prille tienerjaren beseft hij dat het nog veel moeilijker wordt als het geheim dat hij met zich meedraagt ooit naar buiten komt. Hij sluit het diep in zijn hersenpan op, omdat hij denkt dat het niet alleen hem maar ook zijn familie zal verscheuren. Dat levert zeer dramatische momenten op die perfect worden aangevuld met de belichting en het geluid.
“Ik heb heel veel momenten gehad waarbij het stuk mij stil heeft gemaakt”, beaamt theatermaker Tolin Alexander. Hij noemt het een prachtig stuk dat heel goed en vanuit het hart geacteerd is. Alexander vergelijkt de gezinssituatie van Larhzaoui, die uiteindelijk uit de kast komt, met het taboe dat daarover in Suriname heerst bij vooral de Hindostaanse en de marroncultuur. “Het is een stuk dat mij persoonlijk heeft geraakt. Op bepaalde momenten vond ik het heel ontroerend.” Dezelfde mening is Ben de León toegedaan. De Krasnapolsky-topman was aanvankelijk daar als medesponsor van het stuk, maar geeft toe dat het hem de ogen geopend heeft voor de wereld van homoseksuelen. “Het maakt je wel verdrietig van binnen als je bedenkt dat mensen dit moeten doormaken”, knikt hij.
Larhzaoui zelf heeft zich voor ‘Schijn’ losgemaakt van de emoties. Eigenlijk moet dat wel: dit is zijn verhaal. “Anders zou ik het niet elke avond kunnen spelen”, legt hij uit. “Als ik dit elke avond wil kunnen volhouden, dan moet ik het zien als een theatervoorstelling. Als die dan is afgelopen kan ik de knop omzetten en ga ik naar huis.” Na de première zijn er nog twee voorstellingen gepland. Uit het publiek stelden sommigen dat het eigenlijk te weinig is, maar de acteur moet door met zijn Nederlandse tour. “Maar misschien moet ik dan gewoon terugkomen.”
Recensie | Suriname | Tekst: Donovan Mijnals