‘El houb’ is een film waar we heel lang op hebben moeten wachten
El houb Regie: Shariff Nasr Met Fahd Larhzaoui, Lubna Azabal, Slimane Dazi ★★★★★
Ronald Rovers
Weinig onderwerpen in dit land zijn zo beladen als homoseksualiteit in de Nederlands-Marokkaanse gemeenschap. Doodzwijgen is het devies, zoals dat het devies is in elke conservatieve gemeenschap op aarde. Als dat niet lukt, volgen veroordeling en verstoting. Elke meter vooruitgang in dat denken moet zwaar bevochten worden en El houb (de liefde) maakt zeker deel uit van dat gevecht. Een indrukwekkend speelfilmdebuut van Shariff Nasr, die een vorm heeft gevonden om op een inventieve en lichte maar uiteindelijk ook intens ontroerende manier over dit taboe te praten. Nadat zijn vader een naakte man in Karims huis aantreft, ziet de zoon zich gedwongen om het gesprek aan te gaan dat hij al een leven lang uit de weg gaat. Al die jaren is het gelukt zichzelf te verstoppen achter zijn werk, of een poging iets met een vrouw aan te knopen. Dat had hij waarschijnlijk nog lang volgehouden als zijn vader niet op het verkeerde moment aan de deur was gekomen.
Verstoten De reactie van zijn ouders is voorspelbaar. Zwijgen en dan verstoten. Hij kan vertrekken. Hij hoeft niet meer thuis te komen. Wat kan hij er verder aan doen? Karim maakt zich op om te vertrekken en op dat moment denk je de rest van de film voor je te zien. Maar dan doet Shariff Nasr iets wat eigenlijk heel logisch is maar zelden gebeurt: Karim gaat weer terug naar binnen en gaat het gesprek aan. Net als toen hij een jongetje was – de film gebruikt vaker het stijlmiddel om de oudere en jongere Karim met elkaar te laten praten – gaat hij in de kast onder de trap zitten en haalt de klink uit de deur. Terug de kast in om uit de kast te komen. Dat had frivool uit kunnen pakken maar dat doet het niet, vooral dankzij de gravitas van acteur Fahd Larhzaoui, die trouwens een heel indrukwekkende prestatie levert bij al die close-ups in de kast. De man heeft letterlijk slechts een halve vierkante meter in het donker om zijn personage neer te zetten. Heel knap.
Hechte onderlinge band in de gemeenschap Nasr houdt de toon licht. Wanneer Karim in het begin water en elektriciteit in de gangkast afsluit om zo zijn ouders tot een gesprek te dwingen, ziet een van de buren dat. Omdat die vervolgens denken dat het gezin in financiële problemen zit, verschijnen elke dag weer nieuwe giften bij de voordeur. Een slimme zet van Nasr, omdat die hechte onderlinge band in de Nederlands-Marokkaanse gemeenschap iets dubbelzinnigs heeft. Voor elkaar zorgen is mooi, maar diezelfde hechte gemeenschap vormt voor Karims ouders het grootste obstakel om hun zoon te accepteren zoals hij is.
El houb is een film waar we heel lang op hebben moeten wachten. Nu is hij er eindelijk. En hij is goed.
