Fahd Larhzaoui / Don Duyns / Nonprofit Kapitalist / Likeminds
Gezien: Bellevue
26 februari 2014
“Ik lach altijd, als ik het even niet meer weet”, vertelt Fahd Larhzaoui. Als hij voor het eerst naar de basisschool gaat en als enige geen broodtrommeltje heeft. Maar ook als hij als jongvolwassene zijn familie probeert te vertellen dat hij homo is. Jarenlang zweeg hij erover, probeerde zijn gevoelens te onderdrukken en trouwde zelfs met een vrouw uit hoop dat ze helemaal zouden verdwijnen. Homoseksualiteit wordt door zijn Marokkaanse familie immers niet geaccepteerd. Zijn ongelukkige huwelijk, zijn stiekeme ontdekking van de gay scene, de eeuwige angst om ontmaskerd te worden en de afwijzende reactie van zijn familie als hij eindelijk uit de kast komt: over die worsteling gaat het autobiografische Schijn.
Larhzaoui opent luchtig. Hij kletst met het publiek, maakt grapjes, lacht ontwapenend. Vol overgave vertelt hij zijn verhaal. Virtuoos, innemend, grappig: een meesterverteller. Gênante momenten in de voetbalkleedruimte, zijn eerste bezoek aan de It, de stiekeme relatie met een man. Hoewel hij al snel ook minder leuke herinneringen met ons deelt, zoals de tikken die hij op de Islamschool kreeg, blijft er lang gelach klinken uit de zaal. Pas veel later, als we het nodige pijnlijke te horen hebben gekregen en Larhzaoui het publiek letterlijk en in volle ernst vraagt: “Lachen jullie nu nog steeds?”, verandert de sfeer. Deze man heeft geen zin meer om de schijn op te houden, zoveel is duidelijk.
Schrijnend is de scène waarin Larhzaoui vertelt over zijn coming out en de reactie van zijn familie. Larhzaoui’s lach is inmiddels volledig verdwenen. In plaats daarvan zien we een man in al zijn kwetsbaarheid. Larhzaoui’s moeder vraagt hem wanneer ze zijn kinderen zal optillen. Zijn antwoord: “Ins’allah mama”, en de tranen stromen hem over de wangen. Bij mevrouw De Wit inmiddels ook. Wat rest is een staande ovatie. Met recht.